Jak już kiedyś wspominałem – jestem wierszokletą. Wiersz, który przeczytacie poniżej jest mojego autorstwa. Powstał w grudniu 2017, w okolicach świąt. Obudziłem się z jednym zdaniem, jedną myślą i zacząłem pisać. Ciągle leżałem w łóżku. Włączyłem laptopa i zgrzeszyłem. Ciągle pamiętam jak moja matka zapytała co liczę na palcach – były to sylaby.
„Ogłoszenie”
Było to koło lutego dziewiątego
Kiedy poczułem w piersi coś dziwnego
Przechodziłem wtedy tym parkiem zielonym
Przez pary zwierząt i ludzi chwalonym
Ludzi obok jak na miejskim targowisku
A ja samotny idę po parczyskuWróciłem szybko do domu
I wziąłem kartkę papieruPisałem by dać sobie ukojenie
A wyszło z tego tak piękne ogłoszenie
Numer do siebie na tasiemce podałem
I kilka ważnych słów też napisałem
Idąc do Ciebie o mało nie zwątpiłem
Czy na pewno na wszystko zasłużyłem
Ale za późno, już wisi jak widzisz
Teraz już wiesz, że to moje ogłoszenie
I zmusiło mnie do niego sumienie
A kiedy już wyjdziesz ze swojego domu
Podejdziesz do wiszącego dyplomuI przeczytasz
oddam serce w dobre ręce
To zadzwoń pod numer podany na tasiemce
Wiersz ten jest moim „najpopularniejszym” utworem. Widziało go najwięcej osób, a nawet podzieliłem się nim na antenie Radia Meteor. Teraz czas na internet. Nie wiem dlaczego tak się stało. Wiersz ten jest dla mnie neutralny. Chociaż jego tematyka może wydawać się osobista to wcale taka nie jest.
Obudziłem się ze słowami „oddam serce w dobre ręce”. Wiersz sam się napisał. Nie identyfikuję się z podmiotem lirycznym. Nawet nie odczuwałem wtedy samotności. Samo się stało. Coś mi się musiało przyśnić.
Nie będę go tutaj interpretować. Zostawię to wam. Moim zdaniem nie ma błędnej interpretacji, póki mamy do niej podłoże. Każdy może rozumieć ten sam wiersz na inny sposób. Jednym kolor czerwony może kojarzyć się z miłością, a innym z krwią, czyli śmiercią. To życie kreuje naszą analizę. Nie bójmy się jej wyrażać.